Ocet siedmiu (czterech) złodziei był używany dawniej jako lek oraz zabezpieczenie przed zachorowaniem na dżumę. Według legendy, przepis na niego wyjawili złodzieje, którzy okradali zwłoki zmarłych w czasie panowania epidemii, sami pozostając zdrowymi. Gdy groziła im kara śmierci, sędziowie postawili ultimatum: albo poniosą śmierć albo zdradzą, w jaki sposób się zabezpieczają przed zarazą. Okazało się, że używali owego specyfiku.

Legendy o occie mają francuskie i angielskie korzenie, ale używano go także na terenie Rzeczypospolitej. W zasobie Archiwum zachowały się dwa przepisy na sporządzenie octu siedmiu (czterech) złodziei. Pierwszy z nich jest zatytułowany: „Sposób preparowania octu czterech złodziejów służący od wszelkiej zarazy y powietrza”, a drugi - „Recepta od zarazy powietrznej w roku 1770 w Samborze”. Receptury pochodzą z lat 70-tych XVIII wieku.

Według współczesnych przepisów, ocet siedmiu (czterech) złodziei można stosować jako przyprawę, przy infekcjach dodawać do kąpieli, używać do dezynfekcji i czyszczenia domowych powierzchni oraz jako środek odstraszający owady. Zachęcamy do skorzystania z przepisów zachowanych w zasobie Archiwum, w zespole Kapituła Greckokatolicka w Przemyślu.